Το πρώτο φως της ημέρας με βρίσκει οπως χθές και προχθές περιπατητή ΄παρέα με τον Περού . Πρόκειται για ενα πανέξυπνο και συμπαθέστατο σκυλάκι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας , αληθινός φίλος . Για του λόγου το αληθές σας λέω πως τούτη την στιγμή ο Περού οπλισμένος με την εξαιρετική όσφρηση καθοδηγεί την πρωινή βόλτα μας ανάλογα κατα που πηγάζουν μυρωδιές με σκυλίσιο ενδιαφέρον . Εξερευνεί χώρους , τρέχει, παίζει , που και που γυρίζει το βλέμμα του με ψάχνει , βεβαιώνεται για την παρουσία μου και με σιγουριά δείχνει ν α πολαμβάνει τον περίπατό μας .!
Σε λίγο η διαφαινόμενη βιασύνη του διοχετευεται στο λεπτεπίλεπτο λουράκι τ οποίο ξεδιπλώνεται μ ενα απότομο τέντωμα . Ενστικτωδώς η παλάμη μου σφίγγει τη χειρολαβή , αποτρέποντας πιθανή επικίνδυνη διαφυγή του στο απέναντι πεζοδρόμιο . Και ειναι αυτό το πεζοδρόμιο που περικλείει γειτονιές με σπίτια όχι κατ ανάγκη παλιά , αλλά σπίτια κλεισμένα . Τα παράθυρά τους όμοια με σφιχτά ανθρώπινα χείλη σαν παραδοσιακοί κρουνοί στάζουν την σιωπή τους . Χείλη σφραγισμένα που έχουν να σου πουν , να σου μιλήσουν , αλλά παραμένουν κλειστά ! Παραθυρόφυλλα ραντισμένα με την σκόνη του χρόνου , ανταποδίδουν υπομονετικά μ ενα ελαφρύ τρίξιμο , κάτι σαν στιγμιαίο θρόισμα , στο αεράκι που δέρνει κατά καιρούς αυτά τα κλεισμένα σπίτια. Αυτή η στιγμιαία αντίδρασή τους ειναι σαν να σου ψυθιρίζουν τους στίχους του Νίκου Γκάτσου :
<< .... Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα
πάντα κρύβουν κάτι για σένα
πράγματα γνωστά πράγματα πιστά
πράγματα κρυφά λησμονημένα ... >>
Κι ενω παρόμοιοι συλλογισμοί αυλακώνουν το μυαλό , στην παλάμη μου η χειρολαβή χαίρεται την σιγουριά , στο επόμενο λεπτό ο Περού αλλάζει ταχύτητα και μ ενα επιδέξιο άλμα σαν αιωρούμενη περισπωμένη διαγράφει εναέρια καμπύλη πάνω από λιμνάζοντα νερά που εμποδίζουν την τετράποδη βάδιση του . Ακολουθεί η επιβράβευσή :<< Μπράβο Περού ..μπράβο ...Πάμε τώρα .. πάμε .. >> ...
Προχωρούμε πλέον σε κοντινότερη απόσταση από τα κλεισμένα σπίτια . Ενα πρόχειρο στασίδι μας ανοίγει την όρεξη να καθήσουμε για λίγο σ ενα μισογερμένο ξυλινο κορμό προκειμένου να ζυγιάσουμε την ορθοστασία μας . Ιδέα που προφανώς αρέσει και στον Περού αφου ηδη εχει βολευτεί δίπλα μου σε θέση σχεδόν οκλαδόν .
Λίγα μέτρα από το σημείο που επιλέξαμε για το διάλλειμμα μας ειναι το παρκάκι , ακριβώς από πίσω μας ενας δρόμος με σχετική κίνηση , απέναντι μας η γειτονιά με τα κλεισμένα σπίτια . Οι θόρυβοι στα πάνω και στα κάτω τους . Κάποια στιγμή το γάβγισμα του Περού σε συνδιασμό με το παρακλητικό βλέμμα του με βάζει σε σκέψεις . Προσπαθω να μεταφράσω και ηταν σαν να με ρωτά :
---- << .... Αφεντικό τι έχεις να πείς για τα κλεισμένα σπίτια ?? >>
Ξαφνιασμένος τον κοιτώ στα μάτια του προσφέρω ενα ελαφρύ μειδίαμα και του εξηγώ .
<< ... Ακου Περού θέλω να σου πω πολλά για τα κλεισμένα σπίτια αλλά δεν ξέρω πως ?? Ομως θ αφήσω τα μάτια της φαντασίας μου να σου διηγηθούν πιθανα στιγμιότυπα που θα μπορούσαν να εχουν συμβεί εντός με πρωταγωνιστές/στριες τους ήρωες και αντιήρωες ... >>
<< .. Αφεντικό άσε καλύτερα αλλη ώρα .... αλλά οχι πές μου πλάκα θά χει , το πολύ πολύ να με πάρει ο ύπνος ... >>
<< Αν ειναι ετσι σταματώ εδώ . .. >>
<< Αααα ρε αφεντικό εσεις οι άνθρωποι σε τι κόσμο ζείτε ?? >>
<< .. Το λέμε συχνά ο ενας για τον άλλο .. >>
<< .. Τι λέτε δηλαδή ?? >>
<< Θα σου πω μια σκέψη που διάβασα και την βρίσκω ευστοχη .. >>
Ζω στον κόσμο μου μακριά σας άνθρωποι .
Κι όμως χρειάζομαι την επαφή σας για να μην ξεχνώ .
Να μην ξεχνώ γιατί είμαι μακριά σας .
Γιατί οχυρώθηκα σε κάστρο απόρθητο .
Γιατί η ψυχή μου έγινε πέτρα που σμίλη γλύπτη δεν την πιάνει .
Ζω στον κόσμο μου και γελώ με τον δικό σας .
Κι εσεις με το δικό μου !!!!
<<... Αφεντικό βρείτε τα μεταξύ σας ... >>
Κάτι τέτοιο μου πέταξε ο Περού και αρχίζει ενα ανεξήγητο γάβγισμα ! Τότε δεν ξέρω πως μου καρφώθηκε μια ιδέα . Καλμάρω λίγο τον Περού και τραβώ από την τσέπη πρόχειρα λευκά χαρτιά --- πάντα κουβαλώ τα σύνεργα -- ξεκινώ να τραβώ γραμμές και στο κάτω μέρος συμπληρώνω:
..... Κόσμε ρηχέ αδιάβα(σ)τε
μη μου τους κύκλους τάρατε
δεν μένω πια μαζί σου
ληγμένα τα γιατί σου ...
Στα επόμενα πέντε λεπτά ο Περού ξεδιπλώνει το τρεχαλητό του στις σκάλες της πολυκατοικίας που οδηγούν στο ασανσερ.
Εξω την ιδια στιγμή το φως της ημέρας συνεχίζει να λούζει με την λαμποκοπή του ανθρώπους και ριχτάρια χαρμολύπης τα οποία πέφτουν σαν υγρές κουρτίνες στα διάσπαρτα κλεισμένα σπίτια .. !
κυρ... σαμ...
Σε λίγο η διαφαινόμενη βιασύνη του διοχετευεται στο λεπτεπίλεπτο λουράκι τ οποίο ξεδιπλώνεται μ ενα απότομο τέντωμα . Ενστικτωδώς η παλάμη μου σφίγγει τη χειρολαβή , αποτρέποντας πιθανή επικίνδυνη διαφυγή του στο απέναντι πεζοδρόμιο . Και ειναι αυτό το πεζοδρόμιο που περικλείει γειτονιές με σπίτια όχι κατ ανάγκη παλιά , αλλά σπίτια κλεισμένα . Τα παράθυρά τους όμοια με σφιχτά ανθρώπινα χείλη σαν παραδοσιακοί κρουνοί στάζουν την σιωπή τους . Χείλη σφραγισμένα που έχουν να σου πουν , να σου μιλήσουν , αλλά παραμένουν κλειστά ! Παραθυρόφυλλα ραντισμένα με την σκόνη του χρόνου , ανταποδίδουν υπομονετικά μ ενα ελαφρύ τρίξιμο , κάτι σαν στιγμιαίο θρόισμα , στο αεράκι που δέρνει κατά καιρούς αυτά τα κλεισμένα σπίτια. Αυτή η στιγμιαία αντίδρασή τους ειναι σαν να σου ψυθιρίζουν τους στίχους του Νίκου Γκάτσου :
<< .... Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα
πάντα κρύβουν κάτι για σένα
πράγματα γνωστά πράγματα πιστά
πράγματα κρυφά λησμονημένα ... >>
Κι ενω παρόμοιοι συλλογισμοί αυλακώνουν το μυαλό , στην παλάμη μου η χειρολαβή χαίρεται την σιγουριά , στο επόμενο λεπτό ο Περού αλλάζει ταχύτητα και μ ενα επιδέξιο άλμα σαν αιωρούμενη περισπωμένη διαγράφει εναέρια καμπύλη πάνω από λιμνάζοντα νερά που εμποδίζουν την τετράποδη βάδιση του . Ακολουθεί η επιβράβευσή :<< Μπράβο Περού ..μπράβο ...Πάμε τώρα .. πάμε .. >> ...
Προχωρούμε πλέον σε κοντινότερη απόσταση από τα κλεισμένα σπίτια . Ενα πρόχειρο στασίδι μας ανοίγει την όρεξη να καθήσουμε για λίγο σ ενα μισογερμένο ξυλινο κορμό προκειμένου να ζυγιάσουμε την ορθοστασία μας . Ιδέα που προφανώς αρέσει και στον Περού αφου ηδη εχει βολευτεί δίπλα μου σε θέση σχεδόν οκλαδόν .
Λίγα μέτρα από το σημείο που επιλέξαμε για το διάλλειμμα μας ειναι το παρκάκι , ακριβώς από πίσω μας ενας δρόμος με σχετική κίνηση , απέναντι μας η γειτονιά με τα κλεισμένα σπίτια . Οι θόρυβοι στα πάνω και στα κάτω τους . Κάποια στιγμή το γάβγισμα του Περού σε συνδιασμό με το παρακλητικό βλέμμα του με βάζει σε σκέψεις . Προσπαθω να μεταφράσω και ηταν σαν να με ρωτά :
---- << .... Αφεντικό τι έχεις να πείς για τα κλεισμένα σπίτια ?? >>
Ξαφνιασμένος τον κοιτώ στα μάτια του προσφέρω ενα ελαφρύ μειδίαμα και του εξηγώ .
<< ... Ακου Περού θέλω να σου πω πολλά για τα κλεισμένα σπίτια αλλά δεν ξέρω πως ?? Ομως θ αφήσω τα μάτια της φαντασίας μου να σου διηγηθούν πιθανα στιγμιότυπα που θα μπορούσαν να εχουν συμβεί εντός με πρωταγωνιστές/στριες τους ήρωες και αντιήρωες ... >>
<< .. Αφεντικό άσε καλύτερα αλλη ώρα .... αλλά οχι πές μου πλάκα θά χει , το πολύ πολύ να με πάρει ο ύπνος ... >>
<< Αν ειναι ετσι σταματώ εδώ . .. >>
<< Αααα ρε αφεντικό εσεις οι άνθρωποι σε τι κόσμο ζείτε ?? >>
<< .. Το λέμε συχνά ο ενας για τον άλλο .. >>
<< .. Τι λέτε δηλαδή ?? >>
<< Θα σου πω μια σκέψη που διάβασα και την βρίσκω ευστοχη .. >>
Ζω στον κόσμο μου μακριά σας άνθρωποι .
Κι όμως χρειάζομαι την επαφή σας για να μην ξεχνώ .
Να μην ξεχνώ γιατί είμαι μακριά σας .
Γιατί οχυρώθηκα σε κάστρο απόρθητο .
Γιατί η ψυχή μου έγινε πέτρα που σμίλη γλύπτη δεν την πιάνει .
Ζω στον κόσμο μου και γελώ με τον δικό σας .
Κι εσεις με το δικό μου !!!!
<<... Αφεντικό βρείτε τα μεταξύ σας ... >>
Κάτι τέτοιο μου πέταξε ο Περού και αρχίζει ενα ανεξήγητο γάβγισμα ! Τότε δεν ξέρω πως μου καρφώθηκε μια ιδέα . Καλμάρω λίγο τον Περού και τραβώ από την τσέπη πρόχειρα λευκά χαρτιά --- πάντα κουβαλώ τα σύνεργα -- ξεκινώ να τραβώ γραμμές και στο κάτω μέρος συμπληρώνω:
..... Κόσμε ρηχέ αδιάβα(σ)τε
μη μου τους κύκλους τάρατε
δεν μένω πια μαζί σου
ληγμένα τα γιατί σου ...
Στα επόμενα πέντε λεπτά ο Περού ξεδιπλώνει το τρεχαλητό του στις σκάλες της πολυκατοικίας που οδηγούν στο ασανσερ.
Εξω την ιδια στιγμή το φως της ημέρας συνεχίζει να λούζει με την λαμποκοπή του ανθρώπους και ριχτάρια χαρμολύπης τα οποία πέφτουν σαν υγρές κουρτίνες στα διάσπαρτα κλεισμένα σπίτια .. !
κυρ... σαμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου